zaterdag 4 januari 2014

Volcan Irazu en de kermis in Zapote

2 januari was het zo'n dag waarop je geen zin hebt om iets speciaals te doen. Het was dan ook een heel grijze, bewolkte dag en de temperatuur ging ook niet echt de hoogte in. Zowel ik als Aquelina hebben dus vooral thuisgezeten. Maar dat belette ons niet plannen te smeden voor de volgende dag.
We hadden allebei de Irazuvulkaan nog niet bezocht en omdat dat heel makkelijk op één dag te doen valt, vonden we het wel een goed ideetje dat te gaan doen.
Na wat opzoekwerk op het internet bleek dat de vulkaan bezoeken best met de eigen auto kan gedaan worden want er zijn maar twee bussen: één bus om erheen te gaan (8u 's ochtends) en één bus om terug te komen (12u30). Van alles inzetten op één voertuig gesproken. Maar omdat we nu eenmaal geen rijbewijs hebben, laat staan een auto, zouden we gezwind uit ons bed springen om 5u45 en die ene bus nemen. We laten ons niet klein krijgen!

Omdat ik weet dat Carlos steeds op de hoogte is van zo'n zaken, informeerde ik eens hoe het weer er zou zijn. Ik herinnerde me nog die keer aan de Poásvulkaan waar ik het ijskoud had omdat ik niet wist dat het zo'n vochtig klimaat had en het er zo hoog was (ja, dat was niet in me opgekomen bij het lezen van info in m'n reisgids over een BERG). Toen had ik een short aan en die fout zou ik deze keer niet maken ^^
Carlos voorspelde dat het zo'n 8°C zou zijn. '8°C, da's zoals het in België is!', dacht ik meteen.
En op aanraden van Cecilia had ik alles mee om me warm te houden: lange mouwen, lange broek, sjaal, extra fleece, jas, dichte schoenen en kousen. Op alles voorbereid dus :p

De rechtstreekse bus bleek ongeveer op elke hoek te stoppen en we zaten als sardientjes gepropt. We merkten op dat twee bussen heen dus echt niet overbodig waren, iedereen moest dezelfde bus hebben! Hij kwam dan ook een half uur later aan dan gedacht (om 10u30). 

Onderweg reden we door het gebied dat de Costa Ricaanse groenten produceert. Er zijn ook heel veel koeien langs de weg te zien. Het is dus echt wel landbouwgebied.

We moesten eerst een inkomticketje kopen en dan reed de bus verder tot de eigenlijke vulkaan. Bij het kopen van ons ticketje bleek dat Carlos zijn waarschuwingen over de kou toch wel gegrond waren. Koud dat we het ineens hadden! En zoveel wind! 

allemaal mooi in de rij voor het ticketje

We zaten duidelijk boven de wolken ook.


En waar bij de ingang de bloemetjes nog dapper standhielden ...



... kwamen we al snel terecht in een soort van maanlandschap. Er groeide zo goed als niets.



Enkel ergens te midden van al het donkere stof was er een stuk 'savanne'-achtig gras. Heel droog en helemaal verweerd door de wind.


Langs de krater was er een wandelpad dat we helemaal tot het einde zijn gevolgd. De krater was indrukwekkend vond ik. Ik vond de kleuren grijs in het licht van de felle zon ook prachtig. Diezelfde zon bleek achteraf gezien héél fel te zijn geweest met een iet of wat pijnlijke neus als resultaat. Maar wie denkt er nu dat er zón gaat zijn als je enkel verhalen over ijskoude bergen hoort? (Ik ben zo hard niet meer gewoon aan temperaturen onder de 20°C)




En dan was het tijd voor onze picknick. We hadden nu eenmaal die ene bus terug nodig richting San José, dus op tijd terug aan de ingang staan was nodig dachten we.
In het gezelschap van wasbeertjes en neusbeertjes genoten we van het zonnetje en van onze broodjes. Die diertjes zijn trouwens echt boefjes, ze zijn heel opportunistisch en weten maar al te goed dat waar er mensen zijn, er ook eten te vinden is. Slim en schattig dus!





En toen was het tijd om de bus op te wachten. Wij dus naar het punt waar we afgestapt waren, want daar zouden we uiteraard weer opgepikt worden (dachten we). Naarmate de tijd vorderde begonnen we ons vragen te stellen bij ons eigen idee en we zagen opvallend veel mensen op de heuvel (de weg) gaan. We gingen hen achterna en na het ook gevraagd te hebben, bleek de bus'halte' inderdaad helemaal niet te zijn waar we dachten dat die zou zijn. Door dit alles bleken we de bus inmiddels gemist te hebben en toen hadden we ineens geen transport meer naar huis. Oepsie!

Het begon ook wat mistig te worden. Het weer kantelde en van de zon was al geen sprake meer.


Maar we zijn niet in de problemen gekomen. We waren aan de praat geraakt met een gemengd Amerikaans-Costa Ricaans koppel en voor we het wisten waren we uitgenodigd om met hen mee te rijden naar Cartago. Ze moesten er toch heen. In Cartago konden we dan een rechtstreekse bus naar San José nemen. Het waren enorm lieve mensen. Ze woonden in New York maar ze kwamen elk jaar een paar weken 'overwinteren'. 

We werden afgezet vlak aan de bushalte en we hadden dan ook direct een bus. Of hoe je ineens toch veel geluk kan hebben als je iets overkomt!


langs de kant van de weg, wachtend op de bus naar San José

Toen ik thuis kwam stond Cecilia aan de poort. Ze vroeg hoe het was geweest en wat ik er van had gevonden.
Ze zei dat Irazu de vulkaan was die voor haar het meest indrukwekkend is van alle vulkanen in Costa Rica. Ze vertelde me ook het verhaal dat in het jaar dat ze met Carlos trouwde, er een vierjarige eruptie van gas, stof en as begon. Gedurende al die tijd was het bijna nooit een klare hemel omdat de as zo in de lucht hing. Er zijn mensen gestorven door de stukken rots die op hen terechtkwamen en het hele gebied rond de vulkaan moest geëvacueerd worden omdat alles vernietigd was. Gedaan met de landbouw daar voor een hele tijd. Iets dat wij niet tegenkomen in ons platte landje :o

Op 4 januari zijn we naar Zapote gegaan. Eindelijk moet ik zeggen want het was iets dat ik al lang wilde doen maar het was er nog niet van gekomen door andere plannen. Zondag 5 januari zou de laatste dag zijn van de Fiestas en Zapote dus het was eigenlijk 'nu of nooit'.

De feesten in Zapote zijn een 12-daags festival om Kerstmis en het nieuwe jaar mee te vieren. Je moet je een grote kermis voorstellen met in het midden een grote arena want vooral die arena is belangrijk: daar vinden de stierenrennen plaats.




mensen in de rij om binnen te gaan in de arena

We hebben eerst wat rondgekeken maar al snel kreeg ik toch zin in zelf eens in een attractie te gaan. Het werd na rijp beraad (het mocht niet té hoog of overkop gaan) de Hurican. Die zag er ongevaarlijk uit ^^ (merk op hoe dapper ik ben).


m'n ticketje


ik in de Hurican

De Hurican begon stilletjes en ik genoot van de wind in m'n haren en van het uitzicht maar opeens - toen ik niet al te voorbereid meer was op veel actie - begon die sneller en sneller en hoger en hoger te gaan. Ik gillen natuurlijk en de jongen die achter me zat me maar uitlachen :p


geen idee waar ik zit op die foto maar al gillend

En we kwamen ook een ballonnenclown tegen (of hoe je die clowns ook moet noemen). Hij maakte hondjes voor ons en we waren er heel blij mee. 




We zagen opeens een vrachtwagen het terrein oprijden. En daarin zaten wel 5 stieren. Ze werden tot aan de ingang van de arena gereden om te worden uitgeladen. Dat uitladen hebben we uiteindelijk niet gezien omdat we iets zijn gaan halen om te eten en het toch wel wat warm was in de felle zon maar de stieren zagen er niet uit als doetjes.



Intussen waren we wel nieuwsgierig geworden naar die stierenlopen. We hoorden van tijd tot tijd luid applaus en gejuich vanuit de arena en de lange rijen aan de loketten zagen er ook wel uit alsof het de moeite was.

We zagen een paar mensen aan de buitenkant staan die door een piepklein gaatje in de muur naar de rennen keken. Ik vroeg hen of ik ook eens mocht kijken en zag dat er veel volk aan het rennen was (de naam van het evenement was dus al toepasselijk). Echt veel zag ik niet en een foto trekken was ook niet echt mogelijk MAAR nu stelde die meneer me voor het te vragen aan de portier om even binnen te gaan voor een foto.
Ik vroeg het de portier en het was helemaal heen probleem voor hem om even binnen te gaan. Ik kon de stierenrennen dus eens 'in het echt' zien, en dat zonder te betalen. Dat laatste was echt wel super want een ticketje kost - afhankelijk van de dag en het uur - tussen de 8000 en de 15 000 colones ($16 en $30).


Wat is er nu te zien? Wel, een aantal gekke mensen halen het in hun hoofd een arena te betreden waar één of meerdere stieren los rondlopen. Ze lopen er kriskras door elkaar en proberen de stier te ontwijken. Proberen, want zeer regelmatig vallen er gewonden. Gelukkig enkel gewonden langs menselijke kant (eigen schuld dikke bult) en niet langs dierlijke kant (dat is verboden hier).
Er zijn enorm veel mensen in de tribunes (ook al wordt het de hele dag door live uitgezonden op TV) en die betalen dus graag om het spektakel te zien en de mannen beneden aan te moedigen en de stieren op te jagen. 


loop eens door elkaar


en duik snel genoeg weg als de stier aan komt stormen

We zijn daarna weer naar huis vertrokken met onze Periferica-bus. Op tijd terug voor ons avondeten ^^


Ik heb er dan toch maar een aandenken aan overgehouden, mijn kleine perrito azul :)


Zo, dat was zowat het einde van de eindejaarsperiode. Maandag begint m'n vrijwilligersproject weer en ook het normale leven. De drukte in de stad zal weerkeren en ik zal weer nieuwe dingen beleven om over uit te wijden :p

Chao amigos!

P.S.: Ik wens alle blokkende vrienden en familieleden een heel goede examenperiode toe. Veel succes allemaal en dat de vakantie snel mag komen!

2 opmerkingen: